Vestfirðingabann
Það eru ansi misvísandi og skrýtin skilaboðin sem Vestfirðingum berast úr stjórnkerfinu um framtíð byggðar í fjórðungnum. Þar er slegið úr og í svo íbúar vita vart sitt rjúkandi ráð og það nýjasta lýtur að fiskeldi á sunnanverðum Vestfjörðum.
Hvað sem mönnum kann að finnast um ágæti ræktunar á fiski í sjó, þá er það staðreynd að í áratugi hefur fólki víða á landsbyggðinni verið rétt það haldreipi að ein leið í atvinnuuppbyggingu væri fiskeldi. Þetta var m.a. gert þegar ljóst var að kvótakerfið, sem sett var á 1984, eyðilagði tilverugrundvöll heilu byggðarlaganna með frjálsu framsali kvóta 1990. Það gerði eignir þúsunda fjölskyldna á landsbyggðinni verðlausar. Engar bætur voru boðnar fyrir þann eignamissi og lítið hefur heldur verið rætt um að fyrir þetta fólk jafnaðist kvótatilfærslan á við þær hamfarir sem bankahrunið 2008 leiddi af sér.
Vestfirðingar, sem voru gríðarlega verðmætir þjóðinni hvað fiskveiðar og fiskvinnslu varðaði, voru nú allt í einu orðnir ölmusumenn og harla lítils virði í exelskjölum fjármálaelítu landsins. Í raun hafa ráðamenn allar götur síðan stungið hausnum á kaf í sandinn þegar minnst er á Vestfirði. Skiptir þá engu hvar borið er niður.
Gerðar hafa verið úttektir á burðarþoli fjarða á Vestfjörðum, Norðurlandi og á Austfjörðum vegna mögulegs fiskeldis. Laxeldi fór m.a. af stað á þeim forsendum á sunnanverðum Vestfjörðum og hleypti nýju lífi í byggðarlögin á svæðinu. Nú ber svo við að gild rekstrarleyfi sem áður höfðu verið veitt til tveggja fyrirtækja á svæðinu hafa verið felld úr gildi af „úrskurðarnefnd umhverfis- og auðlindamála“ vegna mismunandi túlkana stofnana á reglum og – af umhverfisástæðum.
Framkvæmdamenn við Ísafjarðardjúp hafa um áratugi stundað eldi á þorski og laxi og hugðust þar fara svipaða leið og gert var á sunnanverðum Vestfjörðum. Þó burðarþolsmat á Ísafjarðardjúpi sýndi að þar mætti stunda laxeldi í sjó, þá er ekki annað að heyra og sjá en að í stjórnkerfinu séu menn einbeittir í að koma í veg fyrir slík áform – af umhverfisástæðum.
Í orkumálum hefur svipuð staða verið uppi. Hugmyndir um virkjanir til að tryggja afhendingaröryggi raforku hafa ítrekað verið skotnar í kaf – af umhverfisástæðum.
Línulagnir þykja heldur ekki ákjósanlegar í því tilliti – af umhverfisástæðum.
Í vegamálum hefur allt verið í lás síðan á seinni hluta síðustu aldar hvað varðar endurbætur á veglínu í austanverðri Barðastrandarsýslu. Þar hefur enginn ríkisstjórn né ráðherra haft dug í að höggva á hnút sem hnýttur hefur verið um Teigsskóg – af umhverfisástæðum.
Á Bíldudal hófu menn fyrir nokkrum árum vinnslu á þörungum af hafsbotni Arnarfjarðar. Hófst síðan undirbúningur að stofnun á viðlíka fyrirtæki í Súðavík vegna vinnslu í Ísafjarðardjúpi. Nú virðast þar til bærar stofnanir ríkisins einbeittar í að slá þessa von úr höndum íbúanna – af umhverfisástæðum.
Það liggur ljóst fyrir að það eina sem eftir er að banna á Vestfjörðum – af umhverfisástæðum, eru Vestfirðingar sjálfir. Trúlega er þá rökrétt næsta skref að bera Vestfirðingum þau tíðindi umbúðalaust, fremur en að draga íbúana áfram á asnaeyrunum. Ríkið hlýtur þá í staðinn að bjóða Vestfirðingum uppkaup á þeirra eignum. Þá að sjálfsögðu á meðalverði sambærilegra eigna á höfuðborgarsvæðinu. Í framhaldinu væri væntanlega ekkert mál að loka Vestfjörðum endanlega – af umhverfisástæðum. Menn hljóta að hafa reiknað út hvað það kostar.