Andúð á hernaði og stríði
Orðsins list kemur að þessu sinni frá Jakobínu Sigurðardóttur.
Jakobína (1918– 1994) fæddist og ólst upp í Hælavík á Hornströndum. Hún flutti sautján ára gömul að heiman, árið 1935, til Reykjavíkur og hugðist afla sér menntunar en lítið varð úr þeim áformum því fá tækifæri voru fyrir efnalitlar konur á þeim tíma. Einnig vann húnum tíma sem kaupakona í Árnessýslu. Árið 1949 flutti hún norður í Mývatnssveit og hóf búskap í Garði II ásamt manni sínum, Þorgrími Starra Björgvinssyni, til dánardags. Varð þeim fjögurra barna auðið og bæði settu þau sterkan svip á þjóðlífið á sinni tíð.
Eftir Jakobínu liggja fjórar skáldsögur, þrjú smásagnasöfn, ævintýri, kvæðabók og endurminningabók. Hún var tvisvar tilnefnd fyrir Íslands hönd til Bókmenntaverðlauna Norðurlandaráðs og hlaut ýmsar viður- kenningar aðrar. Bækur Jakobínu hafa verið þýddar og gefnar út á dönsku, sænsku og rússnesku.
Ljóð Jakobínu fela mörg í sér sterkan boðskap um frið og andúð á hernaði og stríði. Þetta eru ýmist snörp pólitísk ádeiluljóð eða undurfögur náttúruljóð og ættjörðin og mennskan ætíð nálægt: Drag helskóna af fótum þér, / leys hönd þína af vopninu, / að við megum lifa / að við megum blómstra / í þúsund liðu.
Ljóðabókin Kvæði kom fyrst út árið 1960 og var endurbætt og aukin 1983. Frægasta kvæði Jakobínu á alþjóðavísu er líklega Vökuró, sem hér fer á eftir, en Björk Guðmundsdóttir söng ljóðið við lag Jórunnar Viðar á plötunni Medúlla árið 2004.
Ásta Kristín Benediktsdóttir íslenskufræðingur bjó út fróðlegan vef um líf og starf Jakobínu og ber hann nafn hennar: jakobinasigurdardottir.wordpress.com.
Vökuró
Bærinn minn,
bærinn minn og þinn
sefur sæll í kyrrð.
Fellur mjöll
hljótt í húmi á jörð.
Grasið mitt
grasið mitt og þitt
geymir mold til vors.
Hjúfrar lind
leynt við brekkurót,
vakir eins og við.
Lifi trú
kyrrlát kaldavermsl
augum djúps
út í himinfirð
stara stillt um nótt.
Langt í burt
vakir veröld stór,
grimmum töfrum tryllt,
eirðarlaus,
óttast nótt og dag.
Augu þín,
óttalaus og hrein,
brosa við mér björt.
Vonin mín,
blessað brosið þitt,
vekur ljóð úr værð.
Hvílist jörð
hljóð í örmum snæs.
Liljuhvít
lokar augum blám
litla stúlkan mín.
Kvæði, Heimskringla, 1960, bls. 63-4.