Lesning fyrir heilabilaða

Þegar ég setti saman bókina Í húsi afa míns sem kom út fyrir tólf árum, hvarflaði ekki að mér að hennar biði sérstakt hlutverk annað en að vera aldarspegill og skemmtilestur. Það er nefnilega farið að lesa úr bókinni ásamt úr viðbótarsögunni Í fótspor afa míns á hjúkrunarheimilum.

Líffæri okkar endast misjafnlega, þar með talið heilabúið. Annað getur svo bara verið í ágætu lagi. Einhvern veginn æxlaðist svo til að iðjuþjálfar fóru að lesa úr fyrrnefndum bókum fyrir fólk með heilabilun. Og margt af því virkaði sem var í bókunum og áheyrendur kveiktu á ýmsum vinnubrögðum og fyrirbærum sem tíðkast hafði í ungdæmi þeirra, svona um miðja síðustu öld eða ögn fyrr.

Afi minn, sem þessar bækur eru kenndar við, var nefnilega nítjándu aldar maður, fæddur 1881.

Foreldrar mínir voru frekar gamlir þegar ég fæddist, að minnsta kosti í samanburði við nútímann, mamma fædd 1913 og pabbi svo snemma sem 1910 og hann var því 35 ára þegar ég sá fyrst dagsins ljós suður á Landspítala.

Satt að segja hélt ég að þetta væri eitthvert bríarí með lestur úr bókum mínum fyrir heilabilaða en svo fylgdi þessu alvöruþungi. Suður í Hafnarfirði hafði verið lesið fyrir heimilisfólk úr Húsi afa míns en skyndilega hvarf bókin og þótti horfa til vandræða. Verkið löngu uppselt en fannst eintak vestur á fjörðum og bukkaði maður upp á einn daginn hér á Bakkaveginum og bað oss um að árita bókina. Hún skyldi fara til systur hans, forstöðukonu/manns fyrir því sama hjúkrunarheimili þaðan sem bókin hvarf. Svona var nú þetta. Ég lét ekki þar við sitja og lét prenta lítið upplag af fyrrnefndum tveimur bókum suður í Hafnarfirði og hafði með mér vestur í aftursætinu nú fyrir páskana. Þær eru til sölu og er Finnbogi þessi kostnaðarmaður eins og þetta hét í gamla daga. Auðvitað er það ánægjulegt að verk manns öðlist það nýja hlutverk að vera hjálpargagn fyrir sjúka og sorgmædda, svo maður sletti aðeins biblíumáli. En læt hér nótt sem nemur og gleðilegt sumar.