Í fyrsta hluta var fjallað um að þjóðlendulög eigi rætur að rekja til tveggja hæstaréttardóma um Landmannaafrétt, þar sem eignartilkall ríkisins til lands var ekki talið sannað en sagt að ríkið „geti í skjóli valdheimilda sinna sett reglur um meðferð og nýtingu landsvæðis þess, sem hér er um að ræða“. Einnig var fjallað um grundvallarreglu Jónsbóka...
Í landbúnaðarsamfélagi 19. aldar var land undirstaða lífsafkomu og samfélagsstöðu og hafði verið svo frá landnámi. Fyrir þjóð sem er að vakna til sjálfstæðis er skýr afmörkun eignarhalds á landi mikilvæg fyrir landnýtingu og efnahag, enda eignarrétturinn undirstaða atvinnufrelsis og drifkraftur framtakssemi og velmegunar.
Eignarrétturinn er friðhelgur segir í stjórnarskránni. Þar er þessum grundvallarmannréttindum og drifkrafti velmegunar veitt mikilvæg vernd. Engan má skylda til að láta af hendi eign sína nema almenningsþörf krefji. Þarf til þess lagafyrirmæli og komi fullt verð fyrir.
-hkr.--(1351.jpg?w=800&h=460&mode=crop&scale=both)
Dr. Einar G. Pétursson, rannsóknarprófessor emeritus við Stofnun Árna Magnússonar í íslenskum fræðum, ritar hér athugasemdir við kröfur fjármála- og efnahagsráðherra fyrir hönd ríkisins um þjóðlendur í Dölum.
Óbyggðanefnd hefur þurft að minnka umfjöllunarsvæði sín vegna þröngs fjárhagsramma enda hafa fjárheimildir hennar minnkað um helming frá því fyrir hrun.
