Lóa litla á Brú fær alla út á gólfið

Sveitaball, það jafnast ekkert á við sveitaball. Almennileg íslensk sveitaböll eru á undanhaldi og þar með talið hljómsveitirnar sem þar héldu uppi stuðinu helgi eftir helgi. Í Öxarfirði er þó ein slík en það eru drengirnir í hljómsveitinni Legó. Þeir hafa spilað saman frá því upp úr aldamótum og skemmt á þorrablótum, brúðkaupum, ættarmótum og öðrum viðburðum.

Það var létt yfir þeim félögum þegar blaðamaður Bændablaðsins hitti þá fyrir í félagsheimilinu Þórsveri á Þórshöfn á haustdögum. Þar var verið að stilla upp fyrir dansleik um kvöldið, stilla hljóðfæri, míkrófóna og hljóðkerfi. Þessu fylgja ótal snúrur og dót, sem allt þarf að vera á sínum stað en þeir sjá sjálfir um hljóð og ljós. 

Í dag skipa sveitina Tryggvi, Hafsteinn, Sigurður, Jóhannes (Jonni) og Friðrik. Hafsteinn og Tryggvi hafa spilað saman frá því um tvítugt þegar hljómsveitin varð til en þeir búa báðir í Öxarfirði. Þegar þeir byrjuðu árið 2001 voru Sigurður Tryggvason, faðir Tryggva, og Valþór, frændi þeirra, með í sveitinni og spilaði Siggi Tryggva með þeim lengst af þótt hann sé núna hættur að þenja harmonikkuna með þeim á böllum. 

Fyrsta „giggið“ þeirra saman var fyrir þorrablót á Kópaskeri, að sögn Tryggva var það eiginlega bara þannig að sá gamli spilaði á nikkuna lög sem hann kunni og þeir fylgdu á eftir. En hvaðan skyldi nafnið koma? 

„Þegar við byrjuðum sem hljómsveit þá var það eiginlega bara svoleiðis að það var búið að ráða okkur á ball og þurfti að auglýsa, en við vorum ekki með neitt nafn. Við vorum heima í stofu hjá mér og á textavarpinu var frétt um Legó-framleiðendur, það var nú ekki flóknara en það.“ segir Hafsteinn og Tryggvi bætir við að þeim hefði líka fundist þetta vera smá tilvísun í Egó, hljómsveit sem er Íslendingum að góðu kunn. 

Þeir segja að það sé kannski óhætt að segja frá því núna en í upphafi var Valþór of ungur til að mega vera á böllunum þannig að þeir voru að smygla honum inn, sem eftir á sé frekar fyndið að hugsa til.  

Laumufarþegi í hljómsveitarkerrunni

Það er ákveðinn sjarmi yfir sveitaböllunum en hvað með svokallaðar grúppíur, skyldu þeir hafa lent í vandræðum með þær? 

„Nei … eða jú, þessi þýska sem var svo hrifin af Jonna,“ segir einn og allir skella upp úr, nema Jonni sem segir þetta ekkert eiga erindi í Bændablaðið. Smá eftirgrennslan leiddi þó í ljós að eftir eitt spilerí í Skagafirði var ein þýsk dama svo ákveðin í að komast með þeim að hún reyndi að fela sig í hljómsveitarkerrunni. 

Tryggvi sagði að Hafsteinn væri samt mesti skandallinn hvað þetta varðaði, hann átti að vera segullinn en svo væri hann bara kominn með bumbu, alveg ótækt. Hafsteinn sagði það vera samantekin ráð hjá konunni sinni, að fita hann svo hann kæmi alltaf heim aftur. Já, það er greinilega ekki leiðinlegt hjá þessum drengjum þegar þeir koma saman.

Breitt lagaval

Að spila fyrir breiðan aldurshóp getur verið snúið. Jonni segir að markmiðið sé að skemmta fólki frá 16–96 ára sem sé ákveðin kúnst, í raun sé mun auðveldara að finna lög sem tæma húsið heldur en þau sem henta öllum. Það sé afar erfitt að ætla að spila lagið sem allir vilji heyra. Hafsteinn bætir við að þó séu lög sem virki bara alltaf, eins og Lóa litla á Brú, það sé eitthvað við það lag sem fái alla út á gólfið. Þeir segja að prógrammið sé ansi breitt hjá þeim og þeir hafi aldrei ætlað að vera neitt gömlu dansa-band þótt þeir kunni þau lög alveg og taki inn á milli. 

Sum lög hafi þeir prófað áður og hent út, sem núna ganga upp eftir að Friðrik byrjaði með þeim á gítar þannig að þetta er svolítið rúllandi. Hljómsveitin spilar nokkrum sinnum á ári, mest að gera á þorrablótum en alltaf eitthvað að sumri, brúðkaup, afmæli eða ættarmót. 

Tryggvi segir að þeir hafi aldrei farið í að markaðssetja sig heldur taki bara það sem dettur inn, hann bætir sposkur við að kannski verði brjáluð eftirspurn núna eftir þetta viðtal og þá sé auðvelt að finna þá bara í símaskránni, þeir eigi nóg af lausum helgum. Þeir hafa þó spilað víða og segja að oft sé skemmtilegast að spila á litlum stöðum þar sem sé góð aðstaða og persónuleg stemning. Nefna þar Láruna á Seyðisfirði þar sem þeir spiluðu í sumar. Eins sé alltaf gaman að spila í Þórsveri á Þórshöfn, enda hafa þeir ósjaldan troðið upp þar. Þeir segja helsta gallann hvað það sé langt á milli þeirra, enda búa þeir ekki allir í Öxarfirði. Þetta sé líka meira hobbí, enda allir í annarri vinnu og Hafsteinn líka í sauðfjárbúskap. 

Besta tónlistarmyndband Íslands

Auk þess að spila á böllum hafa þeir spilað undir leiksýningar hjá barnaskólanum í Öxarfirði sem þeir segja mjög gaman, þá nefna þeir einnig sýningu sem sett var upp með Leikfélagi Þórshafnar fyrir nokkrum árum þar sem þeir spiluðu undir. 

Nokkrum sinnum hafa aðrir tónlistarmenn slæðst með þeim fyrir tilviljun og ekki, s.s. Andrea Gylfa, Stebbi Jak og Hera Björk. Jonni segir að þeir hafi eitt sinn verið að spila á Fjallakaffi í Möðrudal, þar hafi Andrea Gylfa verið, hann réttir henni hljóðnema og hún fer að radda. Svipurinn á Hafsteini hafi verið óborganlegur þegar hann leit til hliðar og sá hver var þar að syngja. 

Hljómsveitarmeðlimir eiga sér allir sterkar rætur í tónlist en eru að mestu sjálfmenntaðir, Tryggvi segist hafa farið í nám í klassískum gítar og hann muni þann dag, eintala, mjög vel. Það hafi nú verið öll formlega menntunin. Mest spila þeir eftir eyranu.

Það er ekki annað hægt en spyrja þá úti tónlistamyndband sem vakti mikla lukku á þorrablóti á Kópaskeri fyrir nokkrum árum. Það árið var eitthvað dauft yfir skemmtanahöldum og drifu þeir sig í að halda sjálfir þorrablót. Þá þarf að sjálfsögu að hafa skemmtiatriði en einnig var Pétur Jóhann grínisti þar veislustjóri. 

„Plottið í myndband-inu var að Miley Cyrus hefði stolið laginu okkar og var spunnið út frá því. Við vorum búnir að taka eitthvert efni sjálfir og Ottó Gunnarsson (kvikmyndagerðarmaður og brottfluttur Kópaskersbúi) ætlaði að klippa, hann ákvað svo að koma bara sjálfur og taka efnið og úr varð stórgott myndband, held þetta sé bara besta tónlistarmyndband sem hefur verið gert,“ segir Hafsteinn og bætir við að hann hafi hreinlega aldrei í lífinu hlegið svona mikið eins og þessar vikur þar sem þetta var í vinnslu. 

Lagið sem um ræðir er „Wrecking ball“ og í tónlistarmyndbandinu er söngkonan lítið klædd og svo nakin, að sveifla sér á járnkúlu. Þetta víluðu þeir ekki fyrir sér, – „þetta var bara ógleymanlegt, þegar pabbi var í tökum þá var 15 stiga frost og kuldinn í hlöðunni eftir því, hann sleikti sleggjuna og fraus fastur,“ segir Tryggvi og hlær. Hann segist aldrei hafa heyrt svona hláturöskur eins og á þorrablótinu þar sem þetta var sýnt og þegar sá gamli sveiflaðist nakinn um á kúlunni hafi Pétur Jóhann stunið upp milli hláturrokanna; – „hvaða maður er þetta eiginlega?“ Það er óhætt að segja að myndbandið sé gott skemmtiefni, en það má finna á youtube og heitir Bobbingurinn. 

Ýmis skrautleg atvik

Félagarnir gefa nú ekki mikið uppi um stök atriði í tengslum við sveitaböllin en segja að það hafi þó vissulega ýmislegt gerst sem ekki sé allt prenthæft. Einu sinni hafi Siggi Tryggva þurft að ná einum áköfum ballgesti niður af sviðinu en sá hafi eiginlega bara fengið sólafar í andlitið. Þá segja þeir að þeir hafi orðið vitni að því þegar bóndi einn hafi rotað vinnumann sem lét heldur ófriðlega og lét sér ekki segjast, bóndi hélt áfram að skemmta sér og náði svo bara í kappann að balli loknu. 

Eitt sinn enduðu þeir ball á Þórshöfn á laginu Smells like a teen spirit og fengu hálfgerðar skammir fyrir, hópslagsmál brutust út þá og var gantast með það að þeir hefðu betur tekið rólegt vangalag í lokin svo ófriðar-seggirnir hefðu fundið frið í kvenmanns-faðmi frekar en standa í þessu veseni. Þá hafa þeir lent í ýmsum vandræðum er varða veður og færð, enda oft að spila á þorranum. 

Þeir félagarnir hafa aðeins verið að semja tónlist sjálfir en segja það ekkert sem þeir hafi spilað opinberlega. Eftir spjallstund við Bændablaðið var slegið í og dunaði dansinn fram á nótt. Góður rómur var gerður að meðal ballgesta sem skemmtu sér prýðisvel við undirleik Legó.

/Gréta Bergrún Jóhannesdóttir