Skólastjóri bregður búi

Elísa Ösp Valgeirsdóttir er fædd og uppalin í Árnesi II í Trékyllisvík og var nemandi í Finnbogastaðaskóla fyrstu níu ár grunnskóla. Hún hefur verið skólastjóri í Finnbogastaðaskóla frá 2009 auk þess sem hún og maðurinn hennar, Ingvar Bjarnason, tóku við búskap í Árnesi II af foreldrum hennar.

Elísa hefur sagt stöðu sinni lausri frá og með 1. nóvember næstkomandi og hjónin ætla einnig að bregða búi.

„Elsti sonur okkar fer í tíunda bekk næsta haust og þar sem fáir nemendur eru í skólanum er ekki mikill félagsskapur á hans reki hér. Síðasta árið í grunnskóla hefur ekki verið kennt við Finnbogastaðaskóla þar sem félagsþörfin er orðin svo sterk hjá unglingunum og því teljum við rétt að flytja með honum. Við eigum þrjú börn og tvö þeirra voru í skólanum í vetur. Auk okkar barna voru þrjú börn í skólanum síðastliðinn vetur. Tvö barnanna eru frá Bæ og þar sem sú fjölskylda er að flytja burt er staðan í dag þannig að eitt barn er skráð í skólann næsta vetur. Það er ólíklegt að það verði kennsla í skólanum næsta vetur nema að hingað flytji fólk með börn á grunnskólaaldri. Við erum bjartsýn á að svo verði og að hingað ráðist gott og dugandi fólk.“

Í fámennu sveitarfélagi eins og í Árneshreppi er skólinn ein af þungamiðjum samfélagsins og mikið áfall leggist skólahald niður. Auglýst hefur verið eftir nýjum skólastjóra og er lögð áhersla á að ráða fólk með börn á grunnskólaaldri.

Samkennsla

„Finnbogastaðaskóli er fámennasti skóli landsins og eins og gefur að skilja er kennsla í fámennum skóla allt öðruvísi en í skólum með mörgum nemendum í bekk. Börnin fimm í skólanum voru í fyrsta og upp í níunda bekk og því um mikla breidd í námsefni að ræða. Auk mín var Vigdís Grímsdóttir kennari við skólann.

Kosturinn við fámenna skóla er að kennararnir hafa góðan tíma til að sinna hverjum og einum nemanda en á sama tíma þurfa þeir að hafa góða yfirsýn yfir námsefni margra árganga og getu nemendanna í hverju fagi. Sami kennari þarf kannski að kenna þrjár námsgreinar í sömu kennslustundinni þannig að allir fái sitt og þannig kennsla getur verið mjög krefjandi.

Eldri börnin þurfa iðulega meiri frið við námið en kennsla yngri barna er mikið munnleg og því oft kúnst að púsla kennslunni saman. Börn eru reyndar ótrúlega fljót að aðlagast og sem betur fer hefur kennslan og félagslífið í skólanum gengið vel.

Undanfarin ár höfum við fengið til okkar gestanemendur og að heimsókninni lokinni hafa þau helst ekki viljað fara, þannig að hér er gott að vera,“ segir Elísa.

Árneshreppur hefur upp á margt að bjóða

Elísa segir að þrátt fyrir að Árneshreppur hafi upp á margt að bjóða verði þeir sem þangað flytja virkilega að langa til þess og þrá að lifa öðruvísi lífi en borgarlífi og stökkva á tækifærið þegar það býðst. „Hér er flest sem samfélag þarf upp á á bjóða, mannlífið er gott, hér er búð og banki, skóli, sundlaug, félagsheimili og fleira.“

Ekki alveg farin

Elísa og Ingvar tóku við búskap í Árnesi II af foreldrum Elísu áramótin 2011 og 2012. Megninu af bústofninum verður slátrað í haust en foreldrar Elísu, Valgeir Benediktsson og Hrefna Þorvaldsdóttir, ætla að fóðra nokkrar kindur fyrir Elísu og Ingvar næsta vetur. „Við erum því ekki alveg farin.“

Með sterkar rætur í sveitinni

Elísa segir að þrátt fyrir fámenni í Árneshreppi sé alltaf eitthvað um að vera í sveitinni sem togar hana aftur þangað. „Náttúran er falleg og fjölskyldan er hér. Svo er ég bara með sterkar rætur í sveitinni og þrátt fyrir að við séum að flytja verðum við örugglega með annan fótinn hér áfram.“
Elísa og fjölskylda hennar eru að flytja til Hafnarfjarðar þar sem þau bjuggu áður en þau fluttu í Árneshrepp.